List apostolski „Różaniec Najświętszej Maryi Panny” Papieża Jana Pawła II.

DZIEJE APOSTOLSKIE:

Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.

Dz 2, 1-6 TEKSTY ŚW. JOSEMARII

Pan nasz powiedział: "Będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze" (Jn 14, 16). Uczniowie znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu, kiedy nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły i na każdym z nich spoczął jeden (Dz 2, 1-3). Apostołowie napełnieni Duchem Świętym sprawiali wrażenie pijanych (Dz 2, 13). Potem Piotr w otoczeniu jedenastu Apostołów przemówił donośnym głosem. My, mieszkańcy stu krajów, słuchamy go. Każdy z nas słyszy go w swoim ojczystym języku. Mówi do nas o Jezusie Chrystusie, o Duchu Świętym i o Bogu Ojcu. O dziwo, nie kamienują go, ani nie wtrącają do więzienia, a spośród tych, którzy go słuchają, trzy tysiące nawraca się i przyjmuje chrzest. Ty i ja, gdy pomagamy Apostołom w udzielaniu chrztu, to wysławiamy tym samym Boga Ojca za Jego Syna, Jezusa Chrystusa. Także i my czujemy się upojeni mocą Ducha Świętego.

Różaniec Święty, trzecia tajemnica chwalebna

Tradycja chrześcijańska streściła nasz sposób odnoszenia się do Ducha Świętego jednym słowem: posłuszeństwo. Być otwartym na to co czyni Duch Święty w nas i dokoła nas: na charyzmaty jakie rozdziela, na ruchy i instytucje, które wzbudza, na uczucia i decyzje, które z Jego natchnienia rodzą się w naszych sercach. Duch Święty realizuje w świecie Dzieła Boże: jest – jak to wyraża hymn liturgiczny – dawcą łask, światłością sumień, najmilszym z gości, radością serc, ochłodą w pracy, utuleniem w płaczu. Bez Jego pomocy nic nie jest w człowieku ani święte, ani wartościowe, ponieważ On leczy rany, nagina co harde, rozpala co zimne, co zbłąkane prowadzi do przystani zbawienia i wiecznego szczęścia.

To Chrystus Przechodzi, 130

Opłaca się wszystko postawić na jedną kartę, oddać się całkowicie, aby odpowiedzieć na miłość i zaufanie jakim darzy nas Bóg. Przede wszystkim trzeba, abyśmy poważnie traktowali naszą chrześcijańską wiarę. Odmawiając Credo, wyznajemy wiarę w Boga Ojca Wszechmogącego, w Jego Syna Jezusa Chrystusa, który umarł i powstał z martwych, w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela. Wyznajemy, że Kościół, jeden, święty, katolicki i apostolski jest Ciałem Chrystusa ożywianym przez Ducha Świętego. Cieszymy się z odpuszczenia grzechów i z nadziei przyszłego zmartwychwstania. Czy jednak prawdy te zapadają w głębie naszego serca, czy tylko pozostają w ustach? Boże orędzie zwycięstwa, radość i pokój Pięćdziesiątnicy musi być niezachwianym fundamentem sposobu myślenia, działania i życia każdego chrześcijanina.

To Chrystus Przechodzi, 129

Cudem Zielonych Świątek jest uświęcenie wszystkich dróg: nigdy nie należy go rozumieć jako monopolu ani przedkładanie jednej drogi nad inną. Zielone Świątki są nieskończoną różnorodnością języków, metod, form spotkania z Bogiem: nie przymusową jednolitością.

Bruzda, 226

Duch Święty udziela nam natchnienia, daje nadprzyrodzony ton naszym rozmyślaniom, pragnieniom i czynom. On osłania nas do przyjęcia i głębokiego przeżywania nauki Chrystusa; udziela nam światła potrzebnego do zrozumienia naszego osobistego powołania oraz siły do realizowania tego, czego Bóg od nas oczekuje. Jeśli jesteśmy posłuszni Duchowi Świętemu, będzie się w nas tworzył coraz pełniejszy obraz Chrystusa i w ten sposób, każdego dnia, coraz bardziej będziemy się zbliżać do Boga Ojca. Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi.

Jeśli pozwolimy aby Duch Święty obecny w nas przewodził naszemu życiu, nasza żywotność duchowa będzie wzrastać aż do spontanicznego oddania się w ręce Boże, podobnego do ufności dziecka, które rzuca się w objęcia swego ojca. Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie się jako dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego, powiedział Pan. Stara droga wewnętrznego dziecięctwa jest zawsze aktualna i nie jest ani sentymentalizm, ani brakiem ludzkiej rozwagi: jest nadprzyrodzoną dojrzałością, która pogłębia w nas zrozumienie cudów Bożej miłości, pozwala rozpoznać naszą własną małość, a naszą wolę jednoczy z wolą Bożą.

To Chrystus Przechodzi, 135