1830 rok. W panoramie politycznej Francji, a przede wszystkim w nastrojach ludu, bardzo wiele się zmieniło od czasu rewolucji francuskiej z roku 1789. Jednak atmosfera w kraju była coraz bardziej napięta. Pośród wszystkich tych wstrząsów, Najświętsza Maria Panna pozwoliła usłyszeć swój głos: „Przyjdźcie do stóp tego ołtarza, a łaski zostaną rozlane na wszystkich.”
Najświętsza Maria Panna objawiła się tego odległego dnia 19 lipca 1830 roku Catherine Labouré, młodej 24-letniej dziewczynie, która właśnie zaczęła nowicjat w zgromadzeniu Córek Miłosierdzia.
Naglące zaproszenie Najświętszej Marii Panny w czasie jej pierwszego objawienia na Rue du Bac zostało wkrótce przyjęte przez miliony ludzi wszystkich kultur i każdego pochodzenia, którzy przybywali, aby uklęknąć u stóp Najświętszej Marii Panny od Cudownego Medalika w kaplicy w centrum Paryża.
Kim była osoba, której najpierw objawiła się Najświętsza Maria Panna i dlaczego stało się to akurat 19 lipca 1830 roku? Św. Catherine Labouré była wtedy młodą 24-letnią początkującą nowicjuszką w zgromadzeniu Córek Miłosierdzia, ufundowanym przez Św. Wincenta á Paolo dla opieki nad chorymi i starcami.
W 1876 roku, na krótko przed śmiercią, Św. Catherine spisała słowa wypowiedziane do niej przez Najświętszą Marię Pannę: „Bóg w swojej dobroci, moja córko, chce powierzyć ci misję. Będzie ona przyczyną wielu przeciwności, ale pokonasz je, jeśli będziesz pamiętać, że czynisz to dla chwały Boga. Będziesz prześladowana, ale moja łaska cię nie opuści, więc nie bój się. Zobaczysz rzeczy, o których następnie będziesz mówiła ludziom, a ja w modlitwie wskażę ci jak to zrobić. Czasy są złe, a nieszczęścia każdego rodzaju spadną wkrótce na cały świat.”
Wiadomość Najświętszej Marii Panny wskazywała na to lekarstwo: „Przyjdźcie do stóp mojego ołtarza. Tu łaski zostaną wylane na każdego kto o nie prosi z zaufaniem i wiarą, jednakowo na wielkich i maluczkich tego świata”.
Podczas drugiego objawienia, w sobotę 27 listopada 1830 roku, w sobotę przed pierwszą niedzielą Adwentu, Św. Catherine zobaczyła Najświętszą Marię Pannę otoczoną aureolą, na której złotymi literami wypisano „O Mario, bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy”. Polecenie Najświętszej Marii Panny brzmiało: „Każ wykonać taki medalik. Każdy kto będzie go nosił otrzyma wielkie łaski. Moje łaski będą obfite dla każdego kto pokłada we mnie zaufanie”.
Pierwsze medaliki zostały rozdane w maju 1832 roku, a niedługo potem pojawiły się pierwsze doniesienia o rezultatach ich noszenia. Od tego czasu, Cudowny Medalik, jak szybko zaczął być nazywany, zaowocował wieloma uzdrowieniami i nawróceniami.
Po objawieniach Najświętszej Marii Panny, Św. Catherine prowadziła skromne, ukryte życie. Przez następne czterdzieści sześć lat pracowała w szpitalu dla ubogich na przedmieściach Paryża, poświęcając się najprostszym obowiązkom. Zmarła w wieku 70 lat, 31 grudnia 1876 roku. Została kanonizowana przez papieża Piusa XII 27 lipca 1947 roku, jej wspomnienie obchodzimy 28 listopada.
Św. Josemaria i Cudowny Medalik
Bóg zainspirował Św. Josemarię do utworzenia Opus Dei, kiedy ten odbywał rekolekcje w Głównym Domu Lazarystów, w sąsiedztwie kościoła znanego jako kościół Najświętszej Marii Panny Nieustającej Pomocy, na rogu ulic Fernandez de la Hoz i Garcia de Paredes w Madrycie.
Św. Josemaria kilkakrotnie udał się do Paryża aby modlić się do Najświętszej Marii Panny od Cudownego Medalika przy Rue du Bac.
Najświętsza Maria Panna od Cudownego Medalika jest związana z dwoma wydarzeniami z historii Opus Dei.
W jej święto, 27 listopada 1924 roku, José Escriva, ojciec Św. Josemarii, zmarł tuż po tym jak modlił się przed jej figurką w swoim rodzinnym domu. José Escriva żywił do Najświętszej Marii Panny od Cudownego Medalika wielkie nabożeństwo, które przekazał Św. Josemarii.
Ponadto, 27 listopada 1982 roku ogłoszono publicznie utworzenie prałatury personalnej Opus Dei.
Poprzedni prałat Opus Dei, biskup Javier Echevarria, przywoływał zbieżność tych dat w liście z 1 listopada 1995 roku: „Zupełnie, jak gdyby Pan Bóg chciał nam przypomnieć, że we wszystkich naszych potrzebach powinniśmy się uciekać do Błogosławionej Dziewicy Maryi, której błaganie ma przeogromną moc. Zatem, również my (którzy jesteśmy niczym, Ty i ja, marnością i błotem), stojąc przed niemożliwym zadaniem naszego osobistego uświęcenia, zwracajmy się z całą ufnością do naszej Matki w Niebie”.