Kiedy wzrok się mąci, kiedy oczy zachodzą mgłą, powinniśmy zwrócić się w stronę światła. Chrystus powiedział: Ego sum lux mundi (J 8,12), „Ja jestem światłością świata”. I dodał: „Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia”. (Droga Krzyżowa, Stacja VI, 1).

Ten tydzień, który lud chrześcijański tradycyjnie nazywa wielkim, daje nam raz jeszcze okazję do rozważenia – i przeżycia na nowo – chwil, w których dopełnia się życie Jezusa. Wszystko, co w tych dniach przypominają nam najróżniejsze przejawy pobożności skierowane jest nieomylnie ku Zmartwychwstaniu, które jest podstawą naszej wiary, jak pisze św. Paweł (Por. 1 Kor 15, 14). Nie przebywajmy jednak zbyt prędko tej drogi; nie pozwólmy, żeby odeszło w zapomnienie coś bardzo prostego, co może czasem nam się wymyka: nie będziemy mogli mieć udziału w Zmartwychwstaniu Pana, jeśli nie zjednoczymy się z Jego Męką i Śmiercią (Por. Rz 8, 17). Żeby towarzyszyć Chrystusowi w Jego chwale na końcu Wielkiego Tygodnia, trzeba żebyśmy najpierw zagłębili się w Jego całopalną Ofiarę, i żebyśmy poczuli, że stanowimy jedno z Nim, umierającym na Kalwarii. (...)

Rozmyślajmy o Panu od stóp do głów okrytym ranami z miłości do nas. Używając określenia, które bliskie jest rzeczywistości, chociaż nie mówi wszystkiego, możemy powtórzyć za autorem sprzed wieków: Ciało Jezusa jest ołtarzem boleści. Na widok Jezusa tak sponiewieranego, który stał się bezwładnym ciałem zdjętym z Krzyża i powierzonym swojej Matce; na widok tego Jezusa zmaltretowanego, można by wnioskować, że ta scena jest najoczywistszym dowodem porażki. Gdzie są tłumy, które za Nim szły i Królestwo, którego nadejście zapowiadał? A jednak nie jest to porażka, lecz zwycięstwo: teraz znajduje się bliżej niż kiedykolwiek chwili Zmartwychwstania, ukazania się chwały, którą zdobył przez swoje posłuszeństwo. (To Chrystus przechodzi, 95)