Rozważania o objawieniach Fatimskich

Sto lat temu 13.X.1917 ostatnie objawienie Fatimskie. Maryja ukazuje się nam jako Matka, która pragnie wiecznego zbawienia swoich dzieci.

Obraz Hiacynty, Franciszka oraz Łucji klęcząc przed NMP

Objawienia Matki Bożej mają bardzo konkretny sens: ukazują Jej miłość jako Matki w sytuacji szczególnie trudnej dla życia ludzi. Nie chodzi o załatwienie czysto materialnych problemów - choć czasem też to czyni - lecz o nawrócenie dusz. Czasami, kiedy ludzie wydają się być zatwardziali w grzechach, Matka Boża interweniuje w sposób nadzwyczajny, jak matka, która używa wszystkich możliwych środków, jakie ma w swoim zasięgu, aby wzbudzić w dzieciach skruchę i zaprowadzić je znowu do Chrystusa.

Jedna z tego rodzaju interwencji Matki Bożej miała miejsce 13 maja 1917 roku. Tego dnia ukazała się Ona w Fatimie trzem pastuszkom w miejscowości o nazwie Cova de Iria. Ukazywała się w tym samym miejscu przez kolejne miesiące aż do 13 października tego samego roku, pouczając widzących Ją o potrzebie wynagradzania za grzechy ludzi i potwierdzając realność objawień pamiętnym cudem.

Kaplica NMP z Fatimy w parafii Św. Eugeniusza w Rzymie. Figura NMP jest rzeźbą Leopolda de Almeida, malowidła wykonał Martins Barada. Obok dzieci jest grupa świętych z Portugalii.

Kościół, do którego należy ocena i osądzenie zgodności objawień prywatnych w odniesieniu do depozytu Objawienia Bożego, przyjął treść objawień fatimskich, bo zawiera ona prawdę i wezwanie, będące w swojej fundamentalnej wymowie prawdą i wezwaniem samej Ewangelii1. Pan Jezus zaczął swoją działalność publiczną od naglącego wezwania do nawrócenia i pokuty: "Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię" (Mk 1,15) (...). Przesłanie fatimskie jest w swojej fundamentalnej wymowie wezwaniem do nawrócenia i do pokuty, tak jak w Ewangelii. Zostało ono przekazane na początku XX wieku i dlatego dotyczy bardzo szczególnie tego wieku. Pani przesłania zdawała się czytać ze specjalną przenikliwością 'znaki czasu', znaki naszego czasu2.

Św. Josemaría 6 lutego 1945 r. odwiedził Olimpię, matkę Hiacynty i Franciszka.

Mówił św. Joseamria Escriva w 1972 r.: Zawsze, kiedy jestem w Portugalii, jadę do Fatimy, aby modlić się do Maryi. Czasem przyjeżdżam tylko w tym celu i uciekam zanim ktoś mnie zobaczy. Bardzo kocham wszystkie sanktuaria maryjne i można powiedzieć, że byłem prawie we wszystkich w Europie. Jednak Fatima ma dla mnie szczególny urok ze względu na naród portugalski, który jest wierny Maryi w sposób wzruszający, połączony z pobożnością, z pokutą i z odmawianiem różańca3.

Podczas swoich objawień w Fatimie, Matka Boża podkreślała potrzebę wynagradzania za grzechy popełniane na całym świecie. Wiemy od pastuszków, że w trzecim objawieniu, 13 lipca, poprosiła o ofiary w intencji nawrócenia grzeszników, dając jednocześnie zobaczyć kary, jakie cierpią potępieni. W sierpniu jeszcze raz o tym przypomniała: módlcie się, módlcie się dużo i ofiarujcie umartwienia za grzeszników, bo wiele dusz idzie do piekła, ponieważ nie mają nikogo, kto by coś za nie ofiarował i modlił się za nie.

Św. Jan Paweł II powiedział, że w świetle matczynej miłości rozumiemy całe przesłanie Matki Bożej Fatimskiej. Grzech oraz trwanie w nim jest bezpośrednio największą przeszkodą na drodze człowieka do Boga4. W trakcie poświęcenia Niepokalanemu Sercu Maryi, przed wizerunkiem Matki Bożej Ojciec Święty dodał: Jak bardzo nas więc boli wszystko to, co w Kościele i w każdym z nas przeciwstawia się świętości i poświęceniu! Jak bardzo boli nas, że zachęta do pokuty, do nawrócenia i do modlitwy nie spotkała się z takim przyjęciem, z jakim powinna była się spotkać! Jak bardzo nas boli, że wielu tak oschle uczestniczy w dziele odkupienia Chrystusa! Że tak mało spełnia się w naszym ciele dopełnienie "niedostatków udręk Chrystusa" (Kol 1,24)!5.

Powyższe słowa Świętego Papieża powinny mocno zabrzmieć w uszach wszystkich chrześcijan, ale w szczególny sposób nam, którzy chcemy naprawdę mieć duszę kapłańską. I nie tylko to: powinny skłonić nas do sformułowania konkretnych postanowień, aby zadośćuczynić Bogu całym naszym życiem.

Dzieci, wy macie serce wielkie i młode, serce gorące, - mówił św. Josemaria w 1972 roku, czy nie czujecie potrzeby wynagradzania? Prowadźcie duszę taką drogą - drogą uwielbienia Boga, szukając każdy indywidualnie jak być zdecydowanie wytrwałym; i drogą zadośćuczynienia, dawania miłości tam, gdzie wytworzyła się pustka przez brak wierności innych chrześcijan (...). Odpłaciliśmy ciemnością za jasność, egoizmem za hojność, oschłością i pogardą za Miłość. Tak odpłaciliśmy. Córki i synowie moi, nie wstydźcie się poznawać nasze ciągłe nędze. Ale prośmy o wybaczenie: Zlituj się, Panie, nad ludem Twoim, nie daj dziedzictwa swego na pohańbienie, aby poganie nie zapanowali nad nami (Jl 2,17).

Co dzień bardziej zdaję sobie sprawę z tych realiów i co dzień bardziej szukam bliskości Boga, zadość czyniąc i wynagradzając. Przedstawiajmy Bogu te wszystkie dusze, które się pogrążają, a które nie powinny się pogrążyć, jeśli ktoś nie stworzyłby okazji po temu; dusze, które porzuciły wiarę, ponieważ dziś można bezkarnie propagować wszelkie rodzaje fałszu i herezji; dusze zgorszone tyloma przypadkami apostazji i złości; dusze pozbawione pomocy sakramentów i dobrej doktryny (...). Ty, Panie, powiedziałeś, abyśmy wołali: clama, ne cesses! Na całym świecie spełniamy Twoje pragnienia, prosząc Cię o przebaczenie, bo w naszej słabości dałeś nam wiarę i miłość. Do Ciebie wznoszę me oczy, który mieszkasz w niebie. Oto jak oczy sług są zwrócone na ręce ich panów i jak oczy służącej na ręce jej pani, tak oczy nasze ku Panu, Bogu naszemu, aż się zmiłuje nad nami (Ps 123,1-2).

Przez wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny i świętego Patriarchy - świętego Józefa, proście Pana Boga, aby powiększył naszego ducha zadośćuczynienia, abyśmy mieli głęboki żal za nasze grzechy i umieli korzystać z sakramentu pokuty6.

W Fatimie wezwanie do pokuty jest wezwaniem matczynym, ale jest energiczne i zdecydowane (...). Wezwanie do pokuty łączy się jak zawsze z wezwaniem do modlitwy. Zgodnie z wielowiekową tradycją, Pani Fatimska wskazuje na różaniec, który słusznie można nazwać "modlitwą Maryi". To modlitwa, w której Ona łączy się z nami w sposób szczególny, którą Ona sama razem z nami odmawia7.

Św Josemaría oraz bł. Álvaro modlą się razem z grupą członków Opus Dei przed Sanktuarium Fatimskim (2.11.1972).

Przy wielu okazjach Matka Boża zalecała odmawianie różańca: aby osiągnąć pokój na świecie, bo trwała wtedy pierwsza wojna światowa, aby prosić o nawrócenie grzeszników, aby dusze przeszły z czyśćca do nieba...

Papieże od wieków radzą odmawiać różaniec, bo jest to modlitwa, której Najświętsza Maryja Panna wysłuchuje ze szczególnym upodobaniem i ma moc wyprosić z nieba wiele łask. Także nasz założyciel Opus Dei polecał go usilnie: odmawianie różańca świętego, rozważanie tajemnic, powtarzanie Ojcze nasz i Zdrowaś Mario, wyrażanie chwały Najświętszej Trójcy i ciągłe wzywanie Matki Bożej, to jeden wielki akt wiary, nadziei i miłości, uwielbienia i zadośćuczynienia8.

Przy różnych okazjach św. Jozemaria wspominał pewne wydarzenie związane z odmawianiem różańca właśnie w Fatimie podczas pielgrzymki w 1970 roku. Pojechałem, aby się modlić, jak dawni pielgrzymi. Zdjąłem buty i szedłem aż do stóp Matki Bożej. Miałem cały czas zwyczaj całowania medalików i po jakimś czasie otrzymałem w Rzymie list jednego z moich synów z Portugalii (...), który mówił: Ojcze cieszymy się, że mogliśmy zobaczyć Ojca całującego medaliki jak staruszki... A więc zgadzamy, ty i ja wiemy, że trzeba odmawiać różaniec, moje córki!9.

Kończymy nasze rozważania, biorąc sobie do serca szczere wyznanie św. Josearii z czasu jego katechezy po Półwyspie Iberyjskim: powtarzam Najświętszej Maryi Pannie każdego dnia na różne sposoby, czasem prosząc o pomoc, czasem za coś dziękując, zawsze z miłością: Matko, Matko moja! Zwracam się do Ciebie jako do naszej Pani z Fatimy10.

José A. Loarte


1 Św. Jan Paweł II, Homilia w Sanktuarium w Fatimie, 13 X 1982.

2 Tamże.

3 Św. Josemaría Escrivá, spotkanie 31 X 1972.

4 Św. Jan Paweł II, Homilia w Sanktuarium w Fatimie, 13 V 1982.

5 Św. Jan Paweł II, Poświęcenie Matce Bożej z Fatimy, 13 V 1982.

6 Św. Josemaría Escrivá, Medytacja Tiempo de reparar, luty 1972.

7 Św. Jan Paweł II, Homilia w Sanktuarium w Fatimie, 13 V 1982.

8 Św. Josemaría Escrivá, De nuestro Padre, nr 280.

9 Św. Josemaría Escrivá, Spotkanie, 8 X 1972.

10 Św. Josemaría Escrivá, Spotkanie, 31 X 1972.