Jakie są podobieństwa i różnice między prałaturami personalnymi a diecezjami, zakonami i ruchami?

Należy mieć na uwadze, że wszystkie te formy uczestniczą w tym samym życiu Kościoła i są zbieżne z celem jego istnienia. Dlatego są wezwane do życia w jedności z Kościołem i do dbania o jak najlepsze relacje braterskie.

 

Zarówno prałatury personalne jak i diecezje są wspólnotami wiernych o naturze hierarchicznej. Diecezje są Kościołami partykularnymi i należą do nich wierni z określonego terytorium. Prałatury personalne istnieją wewnątrz jednej lub kilku diecezji, z którymi współpracują spełniając swą szczególną posługę kościelną, na zasadzie komplementarności.

 

Wewnątrz Kościoła wierni mogą tworzyć stowarzyszenia, które nie są wspólnotami o naturze hierarchicznej, jak prałatury czy diecezje, prowadzą działalność kościelną o różnych celach. Niektóre, jak dzieła pomocy, nie zakładają szczególnego powołania ich członków. Inne jednak wymagają osobistego powołania, który pozwala uczestniczyć w szczególnym charyzmacie. Wspólnoty zakonne gromadzą wiernych, którzy poruszeni takim charyzmatem dają przez swoje życie i działalność apostolską publiczne i oficjalne świadectwo radykalności Ewangelii.

 

Ruchy są organizacjami o charakterze stowarzyszeniowym zrodzone z charyzmatu. Ten charyzmat tworzy więzy braterskie i apostolskie. Może przynależeć do nich wielka różnorodność wiernych, szczególnie wiernych świeckich żyjących w świecie.