To, co dziś widzimy rozwinięte już w zalążku było w Opus Dei od chwili założenia 2 października 1928 r. Od samego początku Opus Dei było żywą częścią Kościoła, złożoną z wiernych i z strukturą hierarchiczną wokół głowy, którą był założyciel, św. Josemaría Escrivá, kapłan. Oczywiście, że to nowe zjawisko o znaczeniu powszechnym musiało uzyskać uznanie Kościoła. Było też konieczne, aby Stolica Święta podjęła decyzję o erygowaniu go jako strukturę hierarchiczną. Był to długi proces, co zrozumiałe, gdy mowa o nowym zjawisku wewnątrz życia Kościoła.

Przed erygowaniem prałatury personalnej, która to forma prawna w pełni odpowiada jego rzeczywistości, Opus Dei zostało zaaprobowane jako instytut świecki, co pozwalało uznać, że wszyscy wierni, księża i świeccy, należeli do tej samej rzeczywistości kościelnej, oraz przyznawało pewną władzę księdzu, który stał na jej czele. Statuty z 1950 r. odzwierciedlały wiernie rzeczywistość Opus Dei, ale ponieważ musiały odpowiadać formie instytutów świeckich, zawierały elementy, które nie pasowały do świeckiego charyzmatu Opus Dei. Elementy te zniknęły ze statutów, które określają prałaturę.